Dansende schaduwen, diep in het woud
Maanloze nacht, beneveld en koud
Reddeloos verloren, geen paden in zicht
De onweerstaanbare vloek van het dwaallicht

Verder en verder, verlokking te groot
Onheilslantaarn verlicht het pad naar de dood
Schreeuwen die niemand bereiken
Het zwarte water verbergt zoveel lijken

Het dwaallicht dooft uit, zijn taak is gedaan
De nevel lost op en daar is de maan
De honger gestild, het offer gebracht
Schijnbare rust, tot de volgende nacht

De dodenakkers overvol
De knekelhuizen puilen uit
Hoongelach kraait de lucht in
Als de noodklok wordt geluid

Wadend door het slib der mensheid
Niet gehinderd door compassie
Vleeskooien van hun ziel bevrijd
Door de vlammen van agressie

Trefzekere slagen met de bijl
Hun zielloze aangezicht druipt van de kwijl
Gehuld in lompen, getooid met pek
Knetterend, krijsend, uit Gelderse drek

Smerige furie, recht uit de hel
Vlammend gebeente, toornig en snel
Gehuld in lompen, getooid met pek
Knetterend, krijsend, uit Gelderse drek

Bij 't verschijnen van de dag
Keert de rust weer zoals 't was
De wedergangers terug de drek in
Er rest slechts nog as

Geest beneveld, net als het pad
Huiswaarts zwalkend, eenzaam en zat
In de nevels, daar zag ik haar staan
Zij vroeg mij ten dans in het licht van de maan

Bleke schoonheid, haar blik lokte mij
In haar armen, mijn dood was nabij
Stil verleidend maar niet wat het schijnt
Een dans naar mijn dood, een wals naar mijn eind

Greep verstevigd, mijn angst kwam te laat
Lach verdwenen, ik voelde haar haat
Van vermoeidheid stortte ik neer
De dans werd mijn dood en ik keerde nooit weer

Als de gitzwarte nacht alles donker maakt
Is het de wolf in de mens die brullend ontwaakt
Wendbaar, woest en snel als de wind
Snijdend gehuil als zijn jacht begint

Ontlijfd, in stukken, overal bloed
De wera-wulfa doet zich tegoed
Belichaming van angst en vrees
Onstilbare honger naar menselijk vlees

Als een schaduw komt hij aangeslopen
Zijn bloeddorstige kaken staan wagenwijd open
De dronkaard schrikt maar het is te laat
Met knakkende kracht bijt de bek zijn gelaat

Ontlijfd, in stukken, overal bloed
De wera-wulfa doet zich tegoed
Belichaming van angst en vrees
Onstilbare honger naar menselijk vlees

Wera-Wulfa!
Slaap met één oog open
Wera-Wulfa!
Het schuim komt uit zijn bek gedropen

Wera-Wulfa!
Zwarte vacht, dodelijke tanden
Wera-Wulfa!
Ontwaken als man met bloed aan je handen

Elke nacht brengt nieuwe pijn
Voor oude zonden eens begaan
De zon gedoofd, de huid ontvlamd
Mijn helse tocht vangt dan weer aan

Vlammen vreten van mijn vlees
Aan mijn knoken knaagt het vuur
Hete haat verzengt mijn ziel
Brandend in het nachtelijk uur

Dorpen slapen langs mijn pad
Gehoond mijn naam, vervloekt mijn daad
Het graf bracht na mijn dood geen rust
Eeuwig brandend, geen genâ

Gekweld door het vuur
Veroordeeld tot lijden
Gedoemd te branden
Tot het einde der tijden

Elke nacht brengt nieuwe pijn
Voor oude zonden eens begaan
De huid gedoofd, de zon ontvlamd
Mijn helse tocht vangt straks weer aan

Halfvergaan ontwaakt
In ijskoude aarde
Duistere kerker van hout
Die mijn haat bewaarde
Mijn wormstekige lijf
De gore stank van het graf
Smerige geur van de dood
Die mij sinds jaren omgaf

Vreemde drang naar het licht
En mijn nagels die schrapen
Vuile grond vult mijn kist
En mijn klauwen die graven
Dodelijk zaad in de grond
Bloeiend in de nacht
Maanlicht schijnt door het slijk
Kwaad tot leven herbracht

Uitgebraakt door de aarde
Waar ik eens lag begraven
Om 's nachts weer te jagen
Naar voer voor de raven

Mijn rotte geest in rottend vlees
Verspreidt weer angst, verspeidt weer vrees
Toen de nacht mij leven gaf
Herrees ik uit mijn walmend graf

Zwarte gedachten
En dromen van dood
Onheil in aantocht
En naderende nood
Reeds is ontstoken
Het vuur dat hen wacht
De beul slijpt zijn bijlen
De laatste die lacht

De hemel en aarde
De zon en de maan
De hoop en het leven
Zij zullen vergaan

De bronnen vergiftigd
De hemelen zwart
Een wereld gegeseld
Met tergende smart
Een brandende aarde
De goden gedood
De mensheid verloren
Mijn vreugde is groot

Het menselijk lot onbetreurd
De zielen aan flarden gescheurd
Een wereld door vlammen verteerd
Een smeulende sintel resteert